Ljúfsár Martröð

Ég vakna að morgni af ljúfsárri
martröð er ég átti með þér.
En þig var að dreyma um eitthvað
annað en að vakna með mér.
Ég get ekki talað, þú vilt ekki
hlusta svo ég næ ekki í gegn.
Svo ég varð að fara - að elska þig
var mér orðið um megn.

Ég þig elska í þátíð en sárin
svíða undan tárunum enn.
Þó brúað sé bilið þá muntu
svíða jafnt á aðra menn.
Ég gat ekki andað, fann ekki
andann þinn í sjálfri mér.
Svo djúpt er nú tómið í kjarna
þínum innst í hjarta þér.

En ég vakna að nýju af draumi
um eitthvað öllu ólíku þér.
Sá draumur er líf mitt, það tignar
hjarta mitt og Guð minn sér
að gjöf mín er baðkar fullt af
dreggjum hans af hreinni ást.
Ég er lifandi lífið og skín
mun skærar en áður sást.

Ég þér þakka þær gjafir, þá reynslu
og sýn sem þú fyrir mér barst.
Af auðmýkt er þakklát á meðan
þú mér aldrei fyrirgafst.
Ég lærði svo mikið,
ég veit hvað er vont og
ég skil hver ég er.
Svo þú munt alltaf eiga
staðinn þinn í hjarta mér.