Oj bara!

Stanslaust er verið að minnna mig á hvað fólk getur verið fokking leiðinlegt. Ólíklegustu ógæfu- lúserar virkilega halda að maður girnist grautmygluðu tómatana þeirra og ormétna salathausinn. Herra og frú almúgi eru svakalega vinaleg í framkomu við lendingu, brosa sannfærandi til manns, skella jafnvel á mann einum góðum gullhamri en snúa sér svo hratt við og æla af viðbjóði sökum öfundsýki og minnimáttarkenndar. Ég gef skít í það. Skítt með kerfið sagði einhver - skítt með pakkið segi ég.......og oj bara! Yfir hverju eiga allir svona fokking bágt? Ekki er það mér að kenna ef fólk er í mínus með sjálft sig og rúllar sér reglulega upp úr sjálfsvorkunardögginni. Þeirra slef - þeirra mál. Það truflar mig ekki einu sinni þótt þau slefi örlítið utan í mig annað slagið - finn ekki fyrir því, tek yfirleitt ekki eftir því og ef svo er þá bara þurrka ég það af. Öðru máli gildir nú samt um æluna úr þeim og henni skulu þau halda frá mér, þ.e.a.s. ef ekki skal hafa verra en verra af.

Fólk er alltaf samt við sig og kjáninn ég ræð ekki við að þykja eitthvað vænt um það í heild sinni, ælupúkana líka. Vil samt ekki sjá þá nálægt mér því mér finnst æla einstaklega viðurstyggilega ógeðfeld. Stundum er ég glögg og finn ælustinkinn úr langri fjarlægð....þrátt fyrir öfgakenndan ilmatnsdauninn sem sullaður var á til að yfirgnæfa hann. En stundum kemur kemur samt líka æluskvettan mér að óvörum og þá skulu menn biðja fyrir að ekki slettist svo mikið sem einn dropi á mig eða nálægt mér. ÆLIÐ AF VILD - Í YKKAR EIGIN KLÓSETT.

amen