Föst í parísarhjóli

Jamm og jæja.....þá er maður alveg kexaður......Homeblest - góð báðum megin. Ef ég á að líkja stöðunni í lífi mínu við eitthvað þá verður parísarhjól fyrir valinu.

Lífið er flakk um stóran skemmtigarð.....ég er búin að fara alveg í gegnum

dýragarðinn (var þar illa bitin af LJóni og nokkrum híenum),

grasagarðinn (fékk þar nokkur brunasár eftir brenninettlur) og

sundlaugagarðinn (rétt naumlega slapp þar frá drukknun) en er föst í

tívolígarðinum.

Það er meira að segja svo slæmt að ég er föst í parísarhjólinu. Það fer í hringi og stoppar svo með mig ýmist efst uppi eða alveg niðri.....aldrei fyrir miðju.
Ég er til dæmis búin að vera föst svolítið lengi núna niðri og hlakka mikið til þegar það byrjar aftur að hreyfast og ég fer aftur upp. Þar get ég þó andað að mér hreina loftinu og fylgst ótrufluð með fjöldanum. Það er reyndar svolítið kalt þar og einmannalegt en ég læt mig hafa það. Það sér mig enginn og ég er on the top of the world. En hérna niðri er heit skítamolla, múgurinn er alveg trylltur og þar sem ég er föst í sætinu á hjólinu geta allir séð mig og abbast upp á mig að vild. Ég vona að hljólið hleypi mér úr og fái fljótlega nóg af mér því ég er algjörlega komin með upp í kok af því. Mazeltov.

Komdu aftur

Þú sem birtist óvænt eitt miðvikudagskvöld fyrir stuttu á 3. hæð völundarhússins og fangaðir svo samstundis flöktandi athygli mína, horfðir óhræddur óhikað í augun mín - líkt og ég væri óbrotin og elskanleg........komdu aftur. 

Komdu og faðmaðu mig, kysstu mig á kinnina og hrósaðu mér,  ég er ekki lengur hrædd.  Ég get ekki lifað lengur svona harkalega mótuð af lífinu að ég hræðist kærleika og hlýju, ég hræðist það sem ég þekki ekki, ég hræðist það sem hefur meitt mig og ég hræðist mest það sem tengist hjartanu mínu.
Þínu hjarta aftur á móti ætti ég í engum erfiðleikum með að tengjast......það myndi ég gera af sannri einlægni og í gegnum þá tengingu gæfi ég þér umhyggju, ást, skilning og allt það yndislega sem hjartað mitt hefur upp á að bjóða. En sú tenging nær bara aðra leiðina - frá mér til þín. Ég er hvergi smeik við að elska - en lamandi hrædd við að vera elskuð. Ég kann það ekki.

Sú þjáning - að vera elskaður ÞRÁTT FYRIR það hver maður er..........í staðinn fyrir að vera elskaður FYRIR það sem maður er -  markar á endanum sára og neikvæða tilfinningartengingu við það að vera elskaður.

Ég er eingöngu snertanleg og særanleg í gegnum hjartað mitt. Þar geymi ég mikinn og dýrmætan fjársjóð - ómetanleg gull, glitrandi gimsteina og perlur fegurri en allt. Þar á ég líka endalausar uppskerur af tryggð, vinsemd, alúð og ást, dyngjur fullar af vilja, blíðu, samkennd og trú, tunnur nokkrar hlaðnar atorku, gleði og von en ég á eftir aðeins eina, litla kistu af trausti. Við hlið hennar er djúpt tómarúm þar sem eitt sinn stóðu kistur fullar af værð og vellíðan, sjálfsvirðingu, heilindum, heilbrigði og því dýrmætasta af öllu þessu - sakleysi.

Þú sem gafst mér traust þitt og vildir bara fá mitt í staðinn, þú sem bauðst mér fangið þitt til hvíldar og hlýju og þú sem af alvöru lagðir þig fram við að komast í gegnum varnarveginn minn........komdu aftur.

Fyrsta færslan

Jæja góðir lesendur og fjendur......þá er maður kominn með svona blog síðu til að fá reglulega útrás fyrir skrifræpuna. Þetta verður spennandi get ég lofað og þótt svo að ég muni engan veginn skrifa hér reglulega þá verður það þó aldrei með löngu millibili. Ég hef einhvernveginn alltaf nóg að segja og get talað endalaust er mér sagt......en aldrei þó bara um eitthvað slúður og múður, ég virkilega get "talað". Ég er tiltölega nýorðin þrítug og er einhvernskonar listamaður. Ég byrjaði lífið á öfugum enda og þegar ég var tvítug var ég gift, tveggja barna móðir í bandaríkjunum. Tuttugu og fimm ára var ég fráskilin, einstæð þriggja barna móðir. Ég er núna þrítugur unglingur með vottorð í leikfimi og bólu á nefinu því til sönnunar. Mér finnst allt gaman, nema það sem mér finnst leiðinlegt. Ég sem og spila tónlist og hef gert mjööööög lengi, ég teikna, djamma og sem svo meiri tónlist, hugsa, rökræði, flakka um heiminn og sem tónlist, svo hugsa ég meira. Ég hef oft pælt í sjálfri mér sem móður og mér finnst það kostulegt. Ég er ekki slæm móðir, ég er bara barn sjálf og mér reynist erfitt að taka þær ákvarðanir og ábyrgðir sem fylgja foreldrahlutverkinu. Dóttir mín er að verða tólf ára og hún er dásamleg......synir mínir eru níu og fimm ára og þeir eru líka dásamlegir. Ég hlýt að vera það líka. Ég sem tónlistarmaður er sérvitur, fremur hrokafull og get verið merkileg með mig á köflum.....en það er eingöngu vegna mikillar feimni. Þegar ég spila lögin mín upplifi ég mig sem algjörlega berskjaldaða og nakta á sálinni þannig að um leið og lagið er búið þá lokast ég aftur og hrokafulli karakterinn kemur á vakt. Ég sem manneskja er einstaklega ljúf og einlæg.